ภาวะพึ่งพิงการปฏิบัติกิจวัตรประจำวันของผู้สูงอายุในจังหวัดนครศรีธรรมราช

Abstract

ภาวะการพึ่งพิงการปฏิบัติกิจวัตรประจำวันของผู้สูงอายุคือตัวชี้วัดที่สำคัญในการกำหนดแผนการดูแลผู้สูงอายุระยะยาว การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาภาวะการพึ่งพิงการปฏิบัติกิจวัตรประจำวันตามดัชนีบาร์เทล 10 ด้าน และภาวะการพึ่งพิงการปฏิบัติกิจวัตรประจำวันตามดัชนีลอว์ตัน8 ด้านแบ่งเป็น 3 ระดับคือ ภาวะไม่พึ่งพิง ภาวะพึ่งพิงบางด้าน และภาวะพึ่งพิงโดยสมบูรณ์ วิจัยนี้เป็นแบบสำรวจ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือแบบสอบถาม กลุ่มตัวอย่างสุ่มอย่างง่ายจากผู้มีอายุ 60 ปีขึ้นไปที่อาศัยในจังหวัดนครศรีธรรมราช จำนวน 105 คน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณา ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มตัวอย่างผู้สูงอายุช่วงอายุ 60-80 ปี เกินร้อยละ 85 ไม่มีภาวะพึ่งพิงการปฏิบัติกิจวัตรประจำวันทั้งสองดัชนีแต่เมื่อผู้สูงอายุมีอายุสูงกว่า 80 ปีขึ้นไปเริ่มมีแนวโน้มการมีภาวะพึ่งพิงการปฏิบัติกิจวัตรประจำวันบางด้านทั้งสองดัชนีเพิ่มขึ้นดังนั้นการวางแผนดูแลผู้สูงอายุระยะยาวควรให้ความสำคัญกับกลุ่มผู้สูงอายุที่ไม่มีภาวะพึ่งพิงซึ่งยังมีสุขภาพดีต่อไปอีก 20 ปี ควรมีการสำรวจปัญหาความต้องการของผู้สูงอายุกลุ่มนี้น ามาพัฒนาศักยภาพให้เกิดประโยชน์สูงสุดทั้งต่อตนเอง ครอบครัว ชุมชน ท้องถิ่น ประเทศชาติต่อไป