การรับรู้ถึงความเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์

Abstract

ผู้ดำรงตำแหน่งวิชาการ ต้องสร้างสรรค์ผลงานทางวิชาการ นอกจากใช้สำหรับแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งผู้ช่วยศาสตราจารย์ รองศาสตราจารย์ และศาสตราจารย์ [1] แล้ว ยังใช้เป็นคุณสมบัติของการเป็นอาจารย์ประจำหลักสูตร ที่กำหนดไว้ว่าต้องมีผลงานทางวิชาการที่ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของการศึกษาเพื่อรับปริญญา และเป็นผลงานทางวิชาการที่ได้รับการเผยแพร่ตามหลักเกณฑ์ที่กำหนดในการพิจารณาแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งทางวิชาการอย่างน้อย ๑ รายการ ในรอบ ๕ ปีย้อนหลัง [2] การสร้างสรรค์ผลงานทางวิชาการต้องมีการกล่าวถึงความคิดของนักวิชาการอื่นซึ่งจำเป็นต้องอ้างอิงคำพูด (Quoting) หรือถอดความ (Paraphrasing) เพื่อเชื่อมโยงผลงานของตนเองกับส่วนอื่นๆ ทำให้งานเขียนเสี่ยงต่อการถูกกล่าวหาว่าลอกเลียนงานของผู้อื่น [3] จึงมีการกำหนดจริยธรรมและจรรยาบรรณทางวิชาการไว้ว่า ต้องมีความซื่อสัตย์ทางวิชาการไม่ลอกเลียนผลงานของผู้อื่น ทั้งต้องให้เกียรติและอ้างถึงบุคคลหรือแหล่งที่มาของข้อมูลที่นำมาใช้ในผลงานทางวิชาการของตนเองและแสดงหลักฐานของการค้นคว้า [4] การลอกเลียนผลงานทางวิชาการของผู้อื่น นอกจากจะถูกดำเนินการทางวินัยและถูกห้ามเสนอขอตำแหน่งทางวิชาการมีกำหนดเวลาไม่น้อยกว่าห้าปี นับตั้งแต่วันที่สภาสถาบันอุดมศึกษามีมติแล้ว [5] ยังละเมิดลิขสิทธิ์ของเจ้าของลิขสิทธิ์ในงานนั้นด้วย หรือแม้แต่การอ้างอิงข้อมูลที่นำมาใช้ในผลงานทางวิชาการของตนเอง หากไม่ได้กระทำพอสมควรโดยรับรู้ถึงความเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ในงานนั้น ย่อมไม่เข้าข้อยกเว้นการละเมิดลิขสิทธิ์เช่นกัน